رنگ عسل بر حسب اين‌كه زنبور بر چه گل و ثمره‌اي نشسته و از آن بهره‌گيري كرده تفاوت مي‌كند؛ به همين جهت در بعضي مواقع قهوه‌اي تيره و گاهي نقره‌اي سفيد و گاهي بي رنگ يا زرد رنگ و گاهي شفاف، زماني تيره و يا زرد طلايي، زماني خرمايي و حتي گاهي مايل به سياهي است.

اين تنوع رنگها علاوه بر اين كه گوياي تنوع سرچشمه هاي بدست آوردن عسل است، تنوعي براي ذوقها و عسلها نيز محسوب ميشود زيرا امروز ثابت شده است كه رنگ غذا در تحريك اشتهاي انسان بسيار مؤثراست؛ قديمي ها گويا اين مسئله‌ي رواني را شناخته بودند غذاهاي خود را با زعفران و زردچوبه و رنگهاي ديگر رنگين ميساختند تا از اين طريق ميهمانانشان را به خوردن غذا ترغيب نمايند.

در دنيا هيچ غذايي به اندازه‌ي عسل سرشار از عوامل غذايي نيست و به اندازه‌ي عسل نيروهاي مغناطيسي و تشعشعات راديو اكتيو ندارد.

زنبوران عسل معمولا از ماده‌ي قندي مخصوصي كه در ريشه‌ي گل‌ها قرار داده شده است مي‌مكند و آن را جمع‌آوري ميكنند ولي زنبور‌شناسان مي‌گويند كار زنبورها تنها استفاده از اين ماده‌ي قندي بن گلها نيست بلكه احيانا از تخمدان گل‌ها و دمبرگ‌ها و ميوه‌ها نيز استفاده ميكنند كه قرآن از همه‌ي اينها تعبير به)مِن كُلِ  الثَمَرَاتِ  ((همه‌ي ميوه‌ها) كرده است.

 جمله‌ي عجيبي كه از “مترلينگ” دانشمند زيست‌شناس نقل شده اهميت تعبير قرآن را آشكار مي‌سازد؛ آنجا كه مي‌گويد:“ همين امروز اگر زنبور عسل«اعم از وحشي و اهلي» ازبين برود يكصد هزار نوع از گياهان و گلها و ميوه‌هاي ما از بين خواهد رفت و از كجا كه اصولا تمدن ما از بين نرود؟” زيرا نقش زنبورهاي عسل در جابه‌جا كردن گرده‌هاي نر گل‌ها و بارور كردن گياهان ماده و به دنبال آن پرورش يافتن ميوه‌ها آنقدر عظيم است كه بعضي از دانشمندان حتي آنرا از عسل‌سازي زنبورها هم مهم‌تر ميدانند.

در حقيقت آ‌نچه زنبورهاي عسل از آن ميخورند، بالقوه انواع ميوه‌هايي است كه به كمك آنها شكل مي‌گيرد؛ با اين حال چه پر معناست كلمه‌ي) كُلِ  الثَمَرَاتِ).

جالب اينكه زنبورشناسان ميگويند زنبور عسل براي رفع گرسنگيش كافيست كه دو يا سه گل را بمكد، در حاليكه در هر ساعت بطور متوسط روي 250 گل مينشيند وكيلومترها راه ميرود و آنقدر پركار است كه در مدت عمر كوتاهش هر يك مقدار زيادي عسل توليد ميكند، به هر حال اين تلاش و فعاليت چشمگير او دليل اين است كه او تنها براي خود كار نميكند بلكه آنچنانكه قرآن ميگويد )للنَاس (براي همه‌ي انسانها تلاش ميكند.

يك نكته‌ي بسيار مهم اين است كه اگر مردم ماهيت عسل را خوب بشناسند و بي جهت هر نوع عسلي را به تقلبي بودن محكوم نكنند و بطور صحيح عسل را وارد تغذيه‌ي روزانه‌ي خود بكنند، بدون هيچگونه ترديد عسل بعنوان يك مكمل غذايي بسيار پر ارزش موجب رفع بسياري از كمبودهاي غذايي آنها مي‌شود لذا با مصرف روزانه و مناسب عسل مي‌توان از بروز بسياري از بيماري‌هاي ناشي از سوء تغذيه جلوگيري كرد. عسل علاوه بر اينكه مي‌تواند به عنوان يك مكمل بسيار مفيد، كمبودهاي غذايي متعددي را برطرف كند، در برخي از بيماري‌ها مي‌تواند به عنوان دارو و در برخي موارد به عنوان يك كمك دارو مورد استفاده قرار گيرد.

عسل هيچگاه فاسد نمي‌شود و هميشه مي‌توانيد به سلامت آن اطمينان داشته باشيد چنانچه عسلهايي كه در مقابر فراعنه‌ي مصر پيدا كرده‌اند پس از چندين هزار سال خراب نشده‌ بودند از آن جهت كه زنبور عسل به آن يك ماده ضد عفوني كننده‌ي طبيعي مي‌افزايد كه ضرر و زيان مواد ضد عفوني شيميايي را ندارد.

اين ماده ضد عفوني اسيد فرميك نام دارد ولي علاوه بر آن عسلهاي كوهستاني يك ماده‌ي ضد ميكروبي هم دارند كه ميكروبها را نابود مي‌سازند و ميكروبهايي كه در شربت غليظ رشد مي‌كنند نمي‌توانند وارد عسل شوند اين عامل پر ارزش تشعشع اتمي است بنابراين غلظت بالا، تشعشع راديو اكتيو، ‌آنتي بيوتيك‌ها و آنزيمهاي موجود در عسل، از اين ماده يك محيط سترون و ضد حيات مي‌سازند و به دليل امكان عدم رشد و تكثير و زنده ماندن عوامل فاسد كننده عسل رسيده يك ماده‌ي فاسد نشدني است كه تا مدت نامعلوم سالم مي‌ماند.

عسل همچنين قابليت از بين بردن هر نوع قارچي را دارد. بنابر اين عسل رسيده از فساد توسط انواع مخمر و كپك در امان است.

از عسل مي‌توان به عنوان يك ماده ضدعفوني‌كننده‌ي زخم‌ها به ويژه زخم‌هاي دهان و گلو استفاده كرد. اين خاصيت عسل معلول وجود چهار عامل ضد‌عفوني كننده فوق‌الذكر در عسل است.

اين خاصيت در گلها و داروهاي حيات‌بخش نهفته است كه هنوز معلومات ما با اطلاعات وسيعي كه از داروهاي گياهي داريم نسبت به آن ناچيز است، جالب اينكه دانشمندان از طريق تجربه به اين حقيقت رسيده‌اند كه زنبوران به هنگام ساختن عسل آنچنان ماهرانه عمل مي‌كنند كه به سراغ تمام گياهان طبي و گلهاي شفا بخش مي‌روند و عوامل مؤثر آنها را گرفته و به بهترين وجهي به ما عطا مي‌نمايند.

عده‌اي به غلط تصور كرده‌اند كه زنبور شيره‌ي گل را مكيده و بعد قي مي‌نمايد و از اين جهت آن را يك غذاي برگشته و مرده و مهوع (تهو ع آور) مي‌دانند، اين عقيده جز يك فكر غلط و نسنجيده نيست و به هيچ وجه حقيقت ندارد، زيرا عسل از معده‌ي زنبور خارج نمي‌شود و هضم شده نيست بلكه غذايي است كه براي هضم آماده شده است، يعني قندهاي مركب گل به صورت قند انگور و قند توت كه آماده براي جذب مي‌باشد تبديل مي‌شود و در حقيقت همان عملي است كه بزاق انجام مي‌دهد نه معده و از اين جهت قند عسل براي مبتلايان به مرض قند ضرري ندارد و اين بيماران مي‌توانند برحسب مزاج عسل ميل نمايند.

از طرف ديگر عسل يك جسم نويني است كه مركب از قسمت‌هاي زنده‌ي گياهي  نه فضولات آنهااست.

دانشمندان براي عسل، خواص بسياري ذكر كرده‌اند كه جنبه‌ي درماني  و هم پيشگيري و نيرو بخش دارد.

عسل داراي 75% مواد قند، 5% درصد مواد سفيده‌اي و 2% در صد مواد چربي است و از اين رو ثابت مي‌شود كه عسل يكي از غذاهاي نيرو بخش است.

و اما مواد معدني آن:

عسل 13ميلي گرم فسفر، 4 ميلي گرم كلسيم، 7% ميلي گرم آهن دربردارد و همچنين مواد معدني ديگري از جمله پتاسيم، يد، منيزيم، سرب، مس، سولفور، نيكل، روي، سديم دران موجود مي‌باشد، اين مواد معدني بلافاصله وارد جريان خون ما مي‌شوند و آهن آن مرض كم خوني و فسفر و كلسيم آن بيماريهاي استخوان و ريه را معالجه مي‌نمايد.

 از موادآلي: صمغ، پولن،اسيد‌لاكتيك، اسيدفورميك، اسيدسيتريك، اسيدتاتاريك.

بديهي است كه ميزان و ارزش موادغذايي و معدني عسل بستگي كامل با گلهاي محلي دارد و عسلهاي كوهستاني از عسلهايي كه در مزارع مي‌آيند بهتر است.

در اثر تشعشع خورشيد كه از گلها منعكس مي‌شود قندهاي آنها اثر عجيبي در رشد و ايجاد نيرو دارند زيرا قندهاي زنده‌اي هستند، با ويتامين‌هاي آ- اي- كا-توأم بوده و آثاري از ويتامين‌هاي ث- ب- ا- پ (پ5/0 ميلي‌گرم ) و ويتامين‌ب2 دارند و نيز داراي آلكالوئيد‌هاي شفا بخشي هستند كه در گلها وجود دارد وحتي عده‌‌اي از دانشمندان حدس وجود هورمونهايي را در عسل زده‌اند.

عسل يك غذاي مفيد براي اطفال است زيرا تمام مايحتاج غذايي را به طور طبيعي دارد و قندش براي هر سني مناسب است و سرشار از قيمتي‌ترين مواد حياتي است، تمام ويتامين‌ها و فلزات را دارد. ويتامين‌ها و فلزاتي كه در گل پرورش يافته و در امان خورشيد تربيت شده‌اند. عسل يك غذاي زنده كننده‌ي سالخوردگان و مربي(رشددهنده) خردسالان مي‌باشد. دو تن از دانشمندان روسي كشف نموده‌اند كه عسل داراي تأثير فوق‌العاده‌اي در رشد مي باشد و اثر مهمي در حيات انسان دارد و معتقدند كه عسل براي رشد تمام اعضا مفيد است.

  اجسام زنده‌اي راكه عسل همراه خود به بدن انسان مي‌برد سبب شده است كه اين ماده‌ي غذايي رجحان زيادي به ساير مواد‌ قندي پيدا نمايد.

ارزش درماني عسل فوق‌العاده اهميت دارد. در درجه‌ي اول اسيدفرميك است كه زنبور آنرا براي حفظ عسل از فساد به آن اضافه مي‌كند اين ماده ضدعفوني كننده‌ي طبيعي ضرري ندارد و ضد رماتيسم است و در عين حال نيرو بخش مي‌باشد. نكته‌ مهم ديگر اينكه براي رسيدن به خواص درماني و بهداشتي عسل نبايد هرگز عسل را حرارت دهند و به صورت پخته در ميان غذاهاي ديگر استفاده كنند، بعضي معتقدند تعبير قرآن به شراب (نوشيدني) در مورد عسل به همين نكته كه آن را بايد نوشيد، اشاره دارد .( مخصوصابراي مزاجهاي خشك)

عسل را بايد در جاي خشك و خنك نگهداري كرد و از قراردادن آن در محلهايي مرطوب مانند سردابها بايد خودداري كرد همچنين نگهداري عسل در ظروف مسي درست نيست و باعث ترشيدگي‌ آن خواهد شد. بهترين راه نگهداري عسل، ريختن آن در ظروف بلوري و سفالي است واين روش مي‌تواند مدتها عسل را سالم نگه دارد وقابليت مصرف آن را حفظ كند.

در قرآن از عسل به عنوان يك داروي شفابخش نام برده شده‌است. در حديثي از پيغمبر اكرم صلي‌الله‌عليه‌و‌آله‌و‌سلم نقل مي‌نمايد كه آن حضرت فرمود: عسل هزار و يك خاصيت دارد و هزار ويك درد را شفا مي‌بخشد و نيز در حديث وارد است كه هركس بخواهد شفا پيدا كند بايد صبح ناشتا عسل را با آب مخلوط كرده و بنوشد.

پروردگار سبحان در كتابش، باران را مبارك- عسل را شفابخش و مال حلال را هنيء و گوارا معرفي فرمودند و هرگاه مخلوطي از اين سه موجود شود، با بركت و مايه شفا و گوارا خواهد بود.

آيا همين مقدار كه گفتيم براي پي بردن به عظمت پرودگار براي آنها كه اهل فكر و انديشه‌‌اند كافي نيست؟ آري(ان في ذلك لاية لقوم يتفكرون!؟)

 

ادامه دارد.....